The final Count down

Bon dia dushi nan,

Een goed begin van mijn vakantie, begint met een nieuw blog. Het voelt zo dubbel terwijl ik dit schrijf; over anderhalve week zit mijn Curaçao avontuur, dat 3,5 maand geleden begon, er alweer op. Een super fijne periode, een tijd om nooit te vergeten zo’n 9.000 kilometer van mijn vertrouwde plekje vandaan. Wat heb ik genoten van alle nieuwe indrukken, de leuke, lieve mensen die ik ontmoet heb en natuurlijk het mooie land en de geweldige cultuur. Mijn laatste blog is alweer een aantal weken geleden, dus ik zal jullie vertellen wat ik de afgelopen weken zoal meegemaakt heb.

Oké, let’s begin at the beginning;

In mijn vorige blog schreef ik dat Bart net naar huis was. Dat was een moeilijk weekend voor mij, de hele week heeft het geregend en ik miste iedereen thuis meer dan erg. Het valt dan niet mee om de hele dag binnen te zitten en me tot schoolopdrachten te zetten. Daarnaast was ik ook bezig met de laatste weken van mijn stage periode bij Dienst Openbare Scholen, maar dat verliep niet helemaal lekker.

In deze weken bezochten we de laatste scholen voor het project ‘Ken mi ta?’. Daar wil ik jullie graag nog meer over vertellen; de op één na laatste school ligt in een 'achterstandswijk' waar sprake is van veel criminaliteit. Het viel mij op dat er bijna geen meisjes op de school zitten, zo’n vier meisjes per klas van twintig leerlingen. De stagiaires van de University of Curaçao, vertelde dat dit komt omdat de school in zo'n slechte wijk staat dat mensen hun kinderen liever verder weg op school brengen dan naar de school in hun buurt te gaan. De ochtend verliep als een 'typische' maandag ochtend. Alles ging mis, eindelijk aangekomen op de school, vertelde de directrice dat het niet zo goed uitkwam dat wij die ochtend kwamen omdat veel docenten waren getroffen door chichiguna, een ziekte, verspreid door muggen, waar jullie in Nederland vast ook wel over gehoord hebben. Uiteindelijk konden we ons programma toch uitvoeren, maar ook het programma verliep niet vlekken loos, wederom spraken de kinderen (bijna) geen Nederlands en het was een erg drukke klas waarin veel gepest wordt. Ondanks dat de workshop een beetje stroef verliep, hebben de kinderen er erg van genoten en deden ze goed mee!

De rest van de week probeerden we op kantoor te werken aan andere projecten en schoolopdrachten, ik weet niet of ik jullie al eerder verteld heb over het onderzoek dat ik doorlopen heb in het kader van de minor? Kort samengevat: ik heb, samen met Kim en Rianne, een onderzoek gedaan naar de ouderbetrokkenheid van ouders op basisscholen die bij Dienst Openbare Scholen zijn aangesloten. Uit dat onderzoek is gebleken dat het sommige scholen niet lukt om de ouders te betrekken bij de ontwikkeling van hun kind. Dit heeft meerdere oorzaken, zoals; cultuur, hoge werkdruk bij de ouders, geen interesse, sociale problematiek, etc. Andere scholen daarin tegen, lukt het heel goed om ouders te betrekken bij de ontwikkeling van het kind. Echter, dit zijn vaak de elite scholen. Uit ons onderzoek is gebleken dat gemiddeld 40% van de ouders betrokken is bij de ontwikkeling van hun kind op school. En dan te bedenken dat er op sommige scholen spraken is van 80% ouderbetrokkenheid en op andere scholen 1%. Vervolgens hebben we onderzoek gedaan naar wat een duurzame ‘oplossing’ zou kunnen zijn. We hebben een ‘Intervisie handleiding’ geschreven zodat de basisschool directeuren een intervisiebijeenkomst kunnen voorbereiden en vormgeven. Hierdoor krijgen de directeuren de gelegenheid samen na te denken hoe ze ouders kunnen betrekken, elkaar adviseren te geven en elkaar te helpen. In het kader van de minor, was het noodzakelijk deze handleiding te implementeren bij de doelgroep, in dit geval alle directeuren van de basisscholen van D.O.S. De implementatiefase verliep helaas niet volgens plan. Er was afgesproken dat wij de vergadering met de directeuren bij konden wonen en daarin onze handleiding mochten presenteren. Maar door de chaos rondom het onderwijs op Curaçao, waren wij niet ingelicht en kon onze presentatie niet doorgaan. De vergaderingen met directeuren vindt meestal eens per drie weken plaats, en aangezien we nog maar twee weken stage hadden… ‘Wat nu?, Waarom wisten we niet dat het vandaag was?’ ‘En waar was onze projectleider?’ HELP!

We konden niet verder met de implementatiefase van ons onderzoek en we konden niet overleggen met onze projectleider over de presentatie die gepland stond voor de minister van onderwijs. ‘Ja, je leest het goed, op de planning stond een presentatie geven aan de minister van onderwijs over het project Skol Salú..

Vrijdag; bijna klaar met het project 'Ken mi ta?', nog één school te gaan.. eenmaal op de school aangekomen, kregen we te horen dat onze workshop op dat moment niet goed uitkwam. Wederom wegens zieke docenten.. Zoals je je misschien kunt voorstellen, was het een week vol teleurstellingen. Elke dag sta je op met nieuwe motivatie en elke strand je halverwege door externe factoren.

Gelukkig scheen dit weekend de zon en zijn eindelijk weer eens naar het strand geweest. Het strandje ligt een paar kilometer richting Westpunt. Een mooi strandje waar we nog niet eerder geweest waren. Eindelijk weer een dagje lekker zonnen, klinkt misschien een beetje raar voor jullie, maar hier schijnt echt niet elke dag de zon. Het is nu tenslotte regen seizoen.

Na dit zonnige weekend, brak mijn op één na laatste stage week aan. Eenmaal aan gekomen op kantoor stonden alle medewerkers voor de deur te wachten, zij stonden er al meer dan een uur. De deur was op slot en zag er niet uit of die dezelfde dag nog open zou gaan. Op de deur hing een stencil waarop een overlijdensbericht stond. 'Het onderwijs was overleden’. Er was een staking gaande, nog steeds weet ik niet precies wat er allemaal aan de hand is. Maar het contract van de directeur van Dienst Openbare Scholen was per direct opgezegd door de minister van onderwijs. Per direct ging er ook een nieuw contract in van een nieuwe directeur. Daarnaast krijgt het onderwijs niet genoeg geld om alle scholen te voorzien van goed lesmateriaal en meubilair. Veel kinderen zitten op stoelen waar de splinters uitsteken, er zijn niet genoeg lesmaterialen, etc. De medewerkers van D.O.S, vele schooldirecteuren en docenten waren niet te spreken over deze situatie, vandaar de staking bij zowel het kantoor van D.O.S als op de scholen. Veel scholen waren dicht als gevolg op de staking. Bij sommige scholen zaten, na een paar uur, nog steeds kinderen te wachten totdat ze weer opgehaald zouden worden. De presentatie aan de minister van onderwijs ging dus niet meer door.

Dinsdag; onze laatste dag met het project 'Ken mi ta?'. Na deze dag konden we dit project ook afsluiten. Bij elke school kregen de kinderen de tijd om namen te verzinnen voor de nieuwe mascottes van Skol Salú, vandaag was het zover; de namen van de poppen werden bekent gemaakt, Tisha en Tiko zijn de poppetjes die symbool staan voor het project ‘Ken mi ta?’ ‘Si, si ta mi mes!’

Woensdag heeft onze projectleider uitgelegd wat de situatie is bij D.O.S, dit zorgde voor enige verheldering bij ons. We vertelden hem dat er lichte paniek was ontstaan rondom onze implementatiefase van het product; ‘de intervisie bijeenkomst’. Zoals ik vertelde, was het de bedoeling wat wij de handleiding zouden presenteren aan de basisschool directeuren van D.O.S, daarnaast wilden we graag een intervisie bijeenkomst begeleiden waardoor zij konden ervaren hoe dat zou zijn. Onze projectleider vertelde dat hij had bedacht dat we onze presentatie konden geven aan de onderwijsfunctionarissen, zij hebben immers de leiding over de schooldirecteuren en kunnen het product dan evt. verder implementeren. ‘Wauw’ oké, niet aan de basisschool directeuren maar aan de onderwijsfunctionarissen?!’ Zou het dan toch nog goed komen met onze implementatie? ‘ Maar deze presentatie was een zorg voor na het weekend want eerst was het tijd voor een BDAY WEEKEND!!

Omdat ik zondag jarig was, volgens Nederlandse tijd: zaterdag om 19:00 uur op Curaçao, hebben we met z’n vijven een hotel geboekt aan de andere kant van het eiland. Vlakbij de plek waar we regelmatig gaan eten en stappen op zaterdag. We hebben een super weekendje gehad vol gekke dingen en het allerbelangrijkste; mijn laatste uurtjes als 21 jarige als mijn eerste uurtjes als 22 jarige heb ik kunnen genieten van een warme douche. Heerlijk; ik heb in minder dan 24 uur, 3 keer gedoucht. Het was trouwens heel gek om hier jarig te zijn, mijn verjaardag heb ik doorgebracht op het strand, 30 graden en een lekker zonnetje. Ondanks de kadootjes van de meiden, de berichtjes en kaartjes uit Nederland, heb ik me niet echt jarig gevoeld. Normaal gesproken zit ik voor de kachel en sneeuwt het als ik jarig ben. Net zo’n gek idee als de sinterklaas en kerstsfeer op het eiland eigenlijk. Het hele eiland is mooi versierd en worden er overal kerstliedjes gedraaid, terwijl de intocht van sinterklaas plaats vindt met ‘echte’ zwarte pieten die uren achter elkaar dansen, met hun billen schudden en muziek maken. ‘Snappen jullie dat nou?’ In Nederland wordt er grote heisa gemaakt over dat zwarte piet ‘discriminerend’ zou zijn, terwijl in dit kleine Caribische landje Sinterklaas met zijn zwarte pieten uitbundig feest viert. En dat te bedenken dat juist Curaçao alle reden heeft om zwarte piet als ‘discriminerend’ te zien wegens haar rijke geschiedenis wat betreft de slavernij. Het is heel bijzonder om december mee te maken op Curaçao. Het eiland is al weken in de kerststemming, overal is kerstversiering te zien en alles is prachtig versierd met lampjes. De mensen verven hun huizen opnieuw, kopen nieuwe gordijnen en maken hun tuin netjes, allemaal voor kerst. Deze cultuur blijf ik bijzonder vinden, men doet er alles aan om aan de buitenwereld te laten zien hoe ‘rijk’ ze zijn terwijl ze binnen misschien niet eens een bed hebben om in te slapen…
Het weekend hebben we goed afgesloten door de verjaardag van Kim te vieren, zij was maandag jarig, dus zondag 19:00 op curaçao. Al met al was het een fijn weekend en voelde het even alsof we op vakantie waren.

Na het weekend was, het dinsdag, eindelijk tijd voor de implementatiefase van ons onderzoek. Uiteindelijk hebben we de presentatie gegeven aan een aantal onderwijsfunctionarissen, de directeur van D.O.S, onze projectleider en onze medestagiaires. De presentatie ging erg goed, het publiek was geïnteresseerd in ons product en stelden veel belangstellende vragen. Daarnaast discussieerden ze met elkaar hoe ze ons product zouden willen inzetten, want zij waren het met ons eens dat het op sommige scholen wel erg slecht gaat wat betreft de ouderbetrokkenheid. Ze stelden zelf ideeën voor, naar aanleiding van ons product en vroegen zich hardop af wat wij ervan vonden. Het einde van deze dag voelde zo opgelucht om eindelijk ons onderzoek af te kunnen sluiten en wat was het super dat ons publiek zo enthousiast was. Het voelde heel voldaan, zeker ook te bedenken dat de onderwijs functionarissen en de directeur van D.O.S de leiding hebben over alle openbare scholen van Curaçao en ons product daadwerkelijk willen gebruiken!!

Met deze succesvolle implementatiefase in mijn achterhoofd, kon ik vandaag met een voldaan gevoel afscheid nemen van mijn mede-stagiaires en projectleider, op typisch Antilliaanse stijl, met eten dus. Héél véél eten. En omdat het bijna kerst is, in de sfeer van een kerstontbijt. Ondanks de vele tegenslagen tijdens ons onderzoek, ga ik deze stage onwijs missen. Ik heb het erg naar mijn zin gehad en een goede band op gebouwd met de stagiaires van Curaçao. Volgende week gaan we nog een keer samen eten, als ‘echte afsluiter’. Of nou ja, echte afsluiter? Ik heb niet het gevoel dat ik hen hierna nooit meer zie. In tegendeel zelfs, ik bedenk nu al wanneer ik hier weer terug kom op Curaçao, en als het aan mij ligt, is dat héél snel!

Daarom is dit gevoel zo dubbel, eigenlijk wil ik helemaal niet naar huis, ik heb het gevoel dat ik hier helemaal op mijn plek ben. Ik vind de cultuur geweldig, het land, het klimaat en ik blijf me elke keer weer verbazen over het feit hoe vriendelijk mensen hier zijn. Iedereen groet je keer op keer, ook al zie je ze die dag voor de 20ste keer; ‘bon dia dushi, kon ta?’. Mensen onderweg die je, op maandag, ‘bon siman’ wensen en de vrolijkheid die mensen iedere dag weer laten zien, ik ga het allemaal onwijs missen! Maar, ik weet zeker, ik ga dit niet voor altijd blijven missen. Ik ga terug, en dan gaan jullie allemaal met mij mee! Want jullie wil ik ook zeker niet missen en daarom is het ook wel weer fijn om terug naar Nederland te komen. Maar eerst, VAKANTIE!!!

Bon Dia Dushi Hende, ik nu eerst lekker slapen en daarna ga genieten van anderhalve week vakantie op dit mooie eiland en zie ik jullie allemaal heel snel!

Te despues!

Liefs Tessa


P.s kijk voor foto's op mijn facebookpagina, album Curaçao