Stilte in het duister

Vandaag, nu de stroom voor de tweede keer uitvalt, is het duister al gevallen.. Wanneer het laatste lichtje dooft, is het donker pikzwart. Zo zwart, dat zwart gewoon zwart is. Wanneer het duister het laatste lichtje dooft, neemt de wind toe. De honden stoppen met blaffen en zelfs de sterren houden het voor gezien.
Een vreemde, grimmige stilte neemt het eiland over.. Ik hoor niets, niets dan stilte en de toenemende wind. Af en toe ruizen de palmbomen. Ik hoor mijn hartslag suizen in mijn oren. Geen hond, geen vogel, geen mensen. Niets!

Het kleurrijke Curaçao, altijd bruisend in de zee, wordt opgeslokt door het duister en verdwijnt in de stilte.

Totdat ik plotseling iets hoor; ik spits mijn oren en luister. Ik besef mij dat het de lucht is die mijn borstkas op en neer doet gaan. Niet meer en niet minder, verder niets. Ik zie niks en ik voel me vreemd. Misselijk en een beetje bang..

Uiteindelijk wordt de stilte verbroken, 'píep!'. Het licht gaat aan, de hitte en de stilte worden verjaagd door het zachte, koele briesje van de airco. De honden blaffen en de wind neemt af. Het duister wordt vervaagd door het altijd levendige en kleurrijke Curaçao...

'Dat is hoe het gegaan is, en niet anders.'