Bon Bini na Bonaire

Bon Nochi Dushi Hende,

Tessa: 'Zoals we al eerder schreven, gingen wij na een avondje stappen, op het strand, op weg naar het vliegveld. Om 5.00 uur, werden we door onze lieve taxi chauffeuse Denise afgezet op het vliegveld. Het vliegveld was nog niet eens geopend. Rond 5:30 ging onze reis 'mijn vakantie' dus echt beginnen. We mochten inchecken, door de douane en vervolgens heel lang wachten. 'Wat duren die kleine uurtjes ontzettend lang als je niet geslapen hebt!' De vlucht had ook nog eens vertraging, hoe kan een vlucht van een half uur, nou een half uur vertraging hebben? Mi no sa!

Uiteindelijk mochten we rond 7:00 uur eindelijk het vliegtuig in. 'Heel fijn dat Bart me vlak voor instappen vertelde dat we in een heel klein propeller vliegtuigje zouden vliegen. 'OMG, het vliegen op zich vind ik al eng genoeg, laat staan in zo'n instabiel minivliegtuig!'.

Bart: 'Bonaire ligt maar 80 km van Curacao vandaan en is dan maar ook een klein kwartiertje vliegen. Niet alleen de vliegtijd was klein, ook het vliegtuig zelf was ontzettend klein. Het was een propeller vliegtuigje van Insel Air waar zo'n 35 passagiers in konden. Uiteindelijk bleek het bijna een prive jet te zijn omdat we maar met 15 man in het vliegtuigje zaten. Voordat we opstegen kreeg Tessa nog de schrik van haar leven doordat de steward ons verzocht om verder achterin in het vliegtuig te gaan zitten zodat het vliegtuig beter in evenwicht was.

Tessa: 'De schrik van mijn leven? Ik stond strak van de spanning met het zweet in m'n handen. Ik had nooit eerder met zo'n klein vliegtuigje gevlogen en ik ben al niet zo'n fan van vliegen... moet je nagaan als de steward je ook nog eens vriendelijk verzoekt een paar stoelen te verplaatsen omdat het vliegtuig anders uit balans is..!'

Bart: 'Na een keer gas geven en 15 minuten later stonden we weer veilig op de bodem van Flamingo Airport te Bonaire. Daar werden opgehaald door de eigenaar van het Appartement waar we de komende 4 dagen zouden verblijven. We werden opgehaald in een grote Chevolet SUV met het geluid van een Harley Davidson. Het appartement complex wordt gerund door 2 Brabanders, heel toevallig is die eigenaar een neef van Arjen Robben.
Het appartementen complex 'Casa Calexico' is adembenemend mooi. Er is een buitenkeuken, hangmat, boxspring en een douche met warm water!! Dat laatste was een genot omdat we op Curacao alleen kunnen douchen met koud water.

Tessa: 'Ja, Bart verteld heel leuk dat de warme douche een genot was omdat 'we' op Curaçao alleen koud kunnen douchen. Maar meneer gaf aan dat hij koud douchen helemaal niet vervelend vindt als het buiten rond de 30 graden is.. Nou ik kan je vertellen; ik heb GE-NO-TEN van de warme douche op Bonaire, koud douchen is helemaal niks voor mij, zelfs niet als het meer dan 30 graden is buiten en ook niet nadat ik er zogenaamd aan 'gewend' moet zijn na 2 maanden koud douchen!'

Bart: Oké, terug naar onze aankomst bij Casa Calexico: Aan de buitenkeukentafel van de eigenaren werden ons de To DO's van het eiland verteld. Daarna hebben we er een chill dagje van gemaakt om bij te komen van de overgeslagen nacht.

Tessa: 'Bonaire voelde voor mij direct als vakantie. De rust en de sfeer die Bonaire uitstraalt, is zo anders dan de sfeer op Curaçao. Toen we op het vliegveld aan het wachten waren, werd me dat al direct duidelijk: geen geluid, geen afval op de straten, nette huizen, mooie straten. Eén en al rust. Toen we aankwamen bij het appartement, werden we, zoals Bart al schreef, uitgenodigd bij de eigenaren aan de keukentafel. Dit voelde direct heel fijn. Net alsof we bij die mensen op visite gingen; kopje koffie, muffin erbij. Tijdens onze aankomst bij het appartement, werd de sfeer die ik ervoer op het vliegveld, bevestigd. Kleinschalige appartementjes, mooi ingericht, fijne rustige en veilige sfeer. De eigenaren vertelde dat Bonaire inderdaad heel rustig is doordat het zo dun bevolkt is. Er is weinig toerisme en bovendien weinig criminaliteit, in tegenstelling tot Curaçao. Bonaire is eigenlijk net Nederland op een tropisch eiland. Dit heeft natuurlijk zowel z'n voor- als nadelen.. hierover later meer.'

Bart: 'Om 6us'avonds konden we onze scooter ophalen en zijn we richting het centrum van Kralendijk gereden. Aldaar hebben we bij de Cuba Compagnie gegeten en daarna weer terug naar het appartement.'

Tessa: 'Ik heb mijn ogen uitgekeken en me verbaasd over het 'Nederlandse' Bonaire. Echt alles is daar Nederlands, Nederlandse gewoonte, Nederlandse bevolking, Nederlandse mentaliteit/cultuur.. Op Bonaire wonen veel Nederlanders die 'gevlucht' zijn uit Nederland en hebben, naar mijn mening, Bonaire een beetje overgenomen. Ik zag bijna geen mensen die van oorsprong op Bonaire wonen, dit vond ik erg jammer. De 'Makamba's' nemen niet alleen de goede Nederlandse dingen mee, maar ook hun cultuur en mentaliteit. Twee begrippen die ik totaal niet vind passen op Bonaire. Natuurlijk is Bonaire 'gewoon' Nederland, maar toch zag ik weinig aanpassingsvermogen van de Makamba's ten opzichte van de 'echte locals'.'

Bart: 'De volgende dag stond de eerste scooter tour op het programma. Deze dag hebben we het zuidelijke deel van het eiland verkend. Goed ingesmeerd en we stapten we op de scooter. De eerste route bracht ons langs de zoutbergen, roze wateren, blauwe zee en de slavenhuisjes.
Op Bonaire wordt zout gewonnen. Door deze zoutwinning wordt het water bij de zoutwinning roze. Er werkten vroeger voornamelijk slaven op de zoutwinning. Deze slaven sliepen door de weeks in de slavenhuisje. Deze slavenhuisje waren zo klein dat wij er niet eens in konden staan. De slaven sliepen gemiddeld met 4 tot 5 personen in een zo'n slavenhuisje. In het weekend gingen de slaven te voet terug naar hun familie, deze wandeling duurde zo'n 7 uur!!'

Na de slavenhuisjes vervolgde we onze trip richting Jibe City, het surf walhalla van de Caribean. Onderweg naar Jibe City kwamen we al een aantal van de 350 ezels tegen welke in het wild op het eiland leven, hierover later meer. Aangekomen bij Jibe City werden we overweldigd door de prachtige blauwe zee. Zo'n mooi strand en blauwe zee hadden we nog nooit in ons leven gezien. Bij Jibe City worden dagelijks windsurf lessen gegeven. Tessa wilde dolgraag zo'n les volgen en daarop besloten we om de volgende dag zelf een windsurf les te boeken. Nadat we geboekt hadden, hebben we lekker een hapje gegeten en vervolgde we onze weg naar de Donkey Farm.

Zoals al eerder vermeld in dit reisverslag leven er heel veel ezels op Bonaire. Ezels werden vroeger gebruikt bij de zoutwinning. Hedendaags zijn de ezels vervangen door machines en lopen deze ezels vrij rond op Bonaire. Echter komt het vaak voor dat er wees ezels bestaan of dat ezels worden aangereden of ziek worden. Hierop besloot de Nederlandse Marina Melis in 1993 ezel opvang op te richten. Een ezel opvang opgericht voor zieke, gewonde en verweesde ezels: Donkey Sanctuary Bonaire. Deze opvang is dagelijks te bezoeken.
Omdat Tessa alle ezels welke we tegen kwamen begroette met Hoi Cutie/Schatje konden we deze Donkey Sanctuary natuurlijk niet overslaan. Het park is ongeveer 80 hectare groot en biedt onderdak aan ongeveer 500 ezels. Met onze scooter konden we rondrijden tussen de honderden ezels in het park. De oprichters vertelde ons dat deze rondrit goed te doen was met de scooter. Echter de praktijk wees anders. Het betrof een zandpad met grote stenen her en der verspreid. We waren dan ook blij opgelucht dat onze scooter dit tochtje overleefde.
Terug aangekomen bij de ingang werden we door een zeer toegewijde Nederlandse stagiaire binnen gelaten in het verblijf waar de ezels verbleven welke nog niet klaar zijn voor een verblijf in het grote park. Een soort ziekenhuis voor Ezels. Vol enthousiasme vertelde ze over haar werkzaamheden en kort over de historie van elk ezeltje welke we tegen kwamen.'

Tessa: 'Duuuuh, er was niet eens sprake van dat we Donkey Farm over zouden slaan!' Wat een geweldig initiatief van die mevrouw om 21 jaar geleden zo'n farm op te zetten. Terwijl wij op onze scooter over het zandpad ploeterde, genoten de ezeltjes van hun welverdiende, gezonde welzijn in het park. Sommige ezels zijn gered uit het wild omdat ze bijvoorbeeld een gebroken poot zijn opgelopen, last van ziektes hadden, zwanger waren, wees waren of niet genoeg eten/drinken konden vinden. De ezels waren ontzettend nieuwsgierig en kwamen steeds naar ons toe om te kijken of we iets lekkers bij ons hadden. En natuurlijk moest ik elke ezel begroeten 'ja het is echt waar, ik praat tegen die beesten', of knuffelen. Ze zien er ook allemaal zo schattig uit! Zoals Bart al beschreef, kregen we veel uitleg van een Nederlandse stagiaire. In het 'ziekenhuis' liepen veel drachtige ezels, veulentjes en zwakke ezels. Geweldig die kleintjes, ik heb me wel een uur vermaakt tussen die kleine ezeltjes. Je snapt het niet, maar die ezels zijn echte knuffeldieren. De schattigste was Pfoe een weesje van 7 maanden oud. Hij was ook best stoer want hij had een rood boeren sjaaltje om. Nadat ik alle ezeltjes uitvoerig geknuffeld had (en zij mij), gingen we nog even in het winkeltje kijken.

Wat een grappig gezicht, de stagiaire kwam binnen lopen en Pfoe liep achter haar aan. Tijd voor zijn fles. Nadat zijn fles klaar was, vroeg de stagiaire of ik hem de fles wilde geven. Túúúúúrlijk wilde mama Tessa dat! Super leuk!! Helaas was de fles in mum van tijd leeg. En daar gingen we weer op onze roze wol uuuuuh ik bedoel scooter naar ons appartementje.

'Zo, dit was dag één, lees in ons volgende reisverslag dag 2:)'

Drumi Dushi,

Ayó Bart en Tessa