Siman di Kultura
Door: Tessa van Lith
Blijf op de hoogte en volg Tessa
05 Oktober 2014 | Curaçao, Willemstad
Vorige week donderdag heb ik mijn laatste reisverslag geschreven, sinds donderdag hebben we hier niet veel bijzonders meegemaakt. Het regenseizoen is hier nu officieel begonnen, het regent regelmatig heel erg hard waardoor we vorig weekend 's avonds nergens naartoe konden gaan. Wanneer het hard regent, is het gevaarlijk op de wegen. Ze zijn spekglad door de olie die op het wegdek ligt en bovendien zijn de wegen slecht verlicht en er zitten er grote gaten in de weg waardoor je grote kans hebt op een lekke band. Daarnaast is het slechte weer hier ook best eng, het slechte weer kan ineens op komen, de wind neemt dan sterk toe en het bliksemt en onweert dan heel hard. De regen komt met bakken uit de hemel, maar 5 minuten later lijkt het alsof het nooit geregend heeft.
Gelukkig is er genoeg te doen op het eiland zonder dat je naar het strand hoeft te gaan, vorige week hebben we een dagje rondgeslenterd in Willemstad. Willemstad is een heel leuk klein stadje met allerlei winkels, en vooral veel tentjes waar je wat kunt eten of drinken. Er zijn verschillende toeristische plekjes in de stad die je gezien 'moet' hebben als je de stad bezichtigd. Zoals bijvoorbeeld de letters Dushi en Curaçao maar zeker ook de markt waar Venezolanen fruit en groente verkopen. De marktlui komen naar Willemstad met kleine bootjes en vestigen zich aan de kade vlakbij de 'Handelskade'. De Venezolanen waren zeer geïnteresseerd in ons toen wij bij hen fruit wilde kopen, ze wilde met ons op de foto en maakten grapjes die alleen zij konden verstaan en dus grappig vonden..
Daarnaast heb je natuurlijk ook de beroemde pondjesbrug die alle kanten opdeinsd omdat het letterlijk een brug op kleine pontjes is die in de baai drijven. De brug kan ook open, hij vaart dan met een motor naar de kant zodat schepen de baai in kunnen varen. Een heel vreemd gezicht, soms lopen er nog mensen op de brug wanneer dat gebeurt.
Wat ik heel apart vond, is dat er een redelijk grote Victoria's Secret winkel is in de stad. Terwijl de stad en de mensen over het algemeen heel arm zijn. Dit verteld ook direct iets over de cultuur, waarin vooral de Antilliaanse vrouwen mee te maken hebben. Ook al zijn zij heel arm, ze lopen er altijd picobello bij. Hun nageltjes zijn mooi gedaan, ze dragen veel glitter en glammer en vooral hun schoenen zijn duurder dan ze eigenlijk kunnen betalen. Vergeleken met de Nederlandse vrouw, is de Antilliaanse vrouw een schoonheidskoningin. Mensen willen hoe dan ook niet laten zien dan ze arm zijn. Hun zogenaamde rijkdom wordt vooral geuit in hun uiterlijk. De kinderen die een school uniform dragen, krijgen dure schoenen aan zodat men aan de schoenen kan zien dat de kinderen 'rijk' zijn. Terwijl de kinderen worden opgehaald in een auto die bijna uit elkaar valt of moeten slapen in een 'sloppenhuisje' op een matras op de grond.
De cultuur is op het eiland heel belangrijk, ik noem het expres 'de' cultuur omdat er zóveel verschillende culturen zijn op het eiland. De oorspronkelijke inwoners van Curaçao, noemen zichzelf 'Yui di Korsou' (kind van Curaçao) en zijn van oorsprong Creolen, dit is de grootste bevolkingsgroep. Daarnaast zijn er meer dan 100 andere bevolkingsgroepen op het eiland komen wonen. En al die verschillende bevolkingsgroepen hebben hun cultuur meegenomen naar het eiland. Afgelopen week was een feestweek, Siman di Kultura (Cultuur week). De inwoners van Curaçao vieren feest en verdiepen zich in de verschillende culturen. Er wordt gedurende de week veel gegeten, gedanst en muziek gemaakt. De meeste gebouwen zijn versierd met ouderwetse jurken en plaatjes en er worden voornamelijk ouderwetse hapjes gemaakt. Kim, Rianne en ik waren uitgenodigd op een basisschool om samen met hen de afsluiting van Siman di Kultura te vieren. Iedereen nam iets lekkers te eten mee naar de mooi versierde school en de kinderen dansten op Afrikaanse muziek. Super leuk om dit eens mee te mogen maken. Het zou goed zijn om dit in Nederland ook in te voeren, het is prachtig om te zien hoeveel verschillende bevolkingsgroepen en culturen naast elkaar leven. Te bedenken dat het eiland 3 keer kleiner is dan de provincie Utrecht met 140.000 mensen van meer dan 100 verschillende bevolkingsgroepen en culturen.
Toen wij uitgenodigd werden op die basisschool kregen we ook allerlei hapjes te proeven en mochten we hapjes mee naar huis nemen. Wat hier overigens heel normaal is, wanneer er feest is, wordt er gegeten en gedronken. Wanneer je het eten niet meer op kunt, neem je het mee naar huis. Het is onbeleefd om eten te weigeren. Wij hadden ook hapjes meegenomen, kleine pannenkoekjes met een tulpen satéprikker, dat werd enorm gewaardeerd door de juffen en de directrice. Ik voel me helemaal thuis in deze cultuur, wat eten betreft ben ik geloof ik ook een Antilliaan. Het zou in Nederland ook heel normaal moeten worden om je gasten eten mee naar huis te geven, heerlijk!
De mensen zijn hier, over het algemeen, heel gastvrij, vriendelijk en behulpzaam. Mensen nemen je hoe je bent en kijken minder naar hoe je eruit ziet. Ze willen je echt leren kennen en je vooral helpen. Wat ik ook heel 'grappig' vond om te ervaren is dat emoties hier heel ver uitelkaar liggen. Wanneer men vrolijk is, is men héél vrolijk. Wanneer men boos is, is men héél boos. Daar tussenin ligt niks.. Mijn volleybalteam had een slechte wedstrijd gespeeld, iedereen was héél boos op elkaar. Dat moest uitgepraat worden, even was ik bang dat ze elkaar hun mooie vlechtjes uit zouden trekken of elkaars ogen uit zouden krabben. In het Papiaments 100 woorden per minuut, boos schreeuwend met veel gebaren en rollende ogen. In Nederland zouden we de houding van de Antilliaanse vrouw 'arrogant' noemen. Wauw, zoveel temperament hebben die vrouwen. Maar als ze uitgeschreeuwd zijn tegen elkaar, is het goed en zijn ze weer héél vrolijk. Geweldig!
Afgelopen week, zijn we verschillende basisscholen langs gegaan voor ons onderzoek. Helaas reageerde niet alle scholen enthousiast op onze komst. Uit de interviews die wij gevoerd hebben afgelopen week, bleek dat op sommige scholen soms zelfs maar 1 procent van de ouders betrokken is bij hun kind. Heftig om sommige verhalen te horen die de directrice ons vertelde. Ouders zien de school als een opvangplek voor hun kinderen. Wanneer de kinderen op school zijn, hebben de ouders tijd voor zichzelf. Veel ouders moeten kei hard werken om te overleven en hebben buiten het werk geen tijd om naar hun kinderen om te kijken. De directrice was er van overtuigd dat wij daar ook niks aan kunnen doen, ze had al zo veel geprobeerd en niks werkte. Dit gaf ons ook onzekerheid, steeds meer scholen gaven aan dat het onbegonnen zaak is om de ouders te betrekken omdat eigenlijk eerst de armoede bestreden moet worden voordat de ouders tijd hebben om zich met hun kind te bemoeien.. Heftig dus en een moeilijk onderzoek, we zien wel hoe het gaat lopen. Tot die tijd geniet ik hier van alles wat op mijn pad komt; naar de zonsondergang gaan kijken op Kokomo beach of een beachparty als de fullmoon party van afgelopen vrijdag bezoeken.
Ondanks ik zeer te spreken ben over de mensen hier, mis ik ook mijn mensen thuis. Ik begin nu wel steeds meer te beseffen dat ik niet op vakantie ben en nog lang niet naar huis ga. Ik had verwacht dit nooit te gaan zeggen, maar ik mis zelfs Nederland. Eventjes lekker slapen zonder de hitte en die irritante sanguranan. Ja helaas, die vallen ons nog steeds lastig. Maar Nederland wil ik maar voor één dagje want de cultuur en het klimaat bevalt me hier nog veel te goed om naar huis te gaan. Dus inmiddels een maand verder zeg ik; 'tot over 2,5 maand Dushi's'.
Ayoooó!!
-
07 Oktober 2014 - 22:16
Jack En Margret:
Goed verhaal met interessante feiten over een voor ons totaal onbekende wereld.
Nog een hele fijne tijd op Curaçao.
Jack en Margret
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley